Χειμώνας

Ο πιο βαρύς Χειμώνας είναι στην καρδιά μας
κι Άνοιξη δεν λέει να 'ρθεί.
Μοιάζει τούτη η πόλη στοιχειωμένη.
Παραδομένη σ' έναν ύπνο ατελεύτητο
με όνειρα που γίναν εφιάλτες...

Κι εγώ, λαθρεπιβάτης των εφήμερων πόθων της,
όλο περισσότερο, 
αρχίζω και της μοιάζω...

"Black & White Magic of St. Petersburg" photography by Alexey Titarenko 
http://www.alexeytitarenko.com/city3.html

Τελευταίο Πορτρέτο

Πήρα της θάλασσας γαλάζιο,
την πορφύρα τ' ουρανού,
της νύχτας βελουδένιο μαύρο,
το χλωμό του φεγγαριού.
Και ζωγράφισα εσένα
σαν μαντόνα σοβαρή
με μια θλίψη μες στο βλέμμα
κι ένα ανείπωτο γιατί.

Πες μου, έρωτα στερνέ μου,
ποιών αγγέλων οι φωνές
σε μαγεύουνε και φεύγεις
στου ονείρου τις τροχιές;
Ποιών ανέμων η ανάσα
σου χαϊδεύει τα μαλλιά 
και ποια αγάπη - αχ Χριστέ μου! -
σου ζεσταίνει την καρδιά;

Πήρα της θάλασσας το κύμα,
την αντάρα τ' ουρανού,
το σκοτάδι από τη νύχτα,
την έκλειψη του φεγγαριού.
Και ζωγράφισα εμένα
- μια σκιά μες στις σκιές -
μόνος να περιπλανιέμαι ως της γης τις εσχατιές...
Μόνος να περιπλανιέμαι μες της γης τις ερημιές.

Μ' έναν πόνο - μόνο φίλο -
να μου καίει τα σωθικά.
Η μαντόνα που λατρεύω
σ' άλλονε γλυκογελά.

"Ariel" by Max Gasparini
http://www.celesteprize.com/maxgasparini

Ας είναι...

Κι αν ξεμείναμε από ναύτες,
μόνοι κάνουμε κουπί
κι ο αγέρας της ψυχής μας 
θα φουσκώσει το πανί.

Και η βάρκα θ' αλαργέψει 
και θα σκίσει τα νερά, 
καπετάνιοι της ζωής μας,
θα βρεθούμε στ' ανοιχτά...

http://anyugalomsszeretetszigete.weebly.com/hearts-gif-keacutepeim-hearts.html

Ώρα 6...

Έχει πια φέξει.
Καινούρια μέρα
- άλλη μια μέρα -
κι όποιος αντέξει.

Απ' τη φυλακή του μυαλού μου
κοιτάζω το φως να γεννιέται.
Παράθυρα - μάτια.
Καθρέφτη κομμάτια
οπλίζουν το χέρι ζητώντας φυγή.
Φυγή προς τα πίσω,
τη μήτρα ζητώντας,
τον άχρονο χρόνο.

Τον πόνο της γέννας αφήνοντας πίσω,
στα μαύρα μου βάθη εισχωρώ και αφήνομαι.
Της σιωπής τα βελούδα
- στης λήθης το χρώμα -
ευγνωμονώντας φορώ.

Κι απ'τα μάτια μου σβήνομαι.

photography by Γρηγόρης Δάλλης
http://www.findkastoria.gr/fouit/item/92287-%CE%BA%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF-%CE%BE%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1.html#.VLdSY9KsV4R

Έρωτες με αποστάσεις

και με χίλιες δυο ενστάσεις.
Με αντίθετες τις τάσεις
κι άγνωστες τις προεκτάσεις.

Ταξιδιώτες δίχως χάρτες
σ' έρημες - στεγνές εκτάσεις...

Συναντιούνται φευγαλέα.

"Desert Forms" by Hughie Lee-Smith
http://catalogue.swanngalleries.com/asp/fullCatalogue.asp?salelot=2255++++++65+&refno=++646677&saletype=

Σαββάτο βράδυ

Η πόλη φόρεσε το μαύρο της φουστάνι
με τα πολύχρωμα τα στρας
και - δες τη! - βγήκε πάλι απόψε για σεργιάνι,
ψεύτικα λούσα και μπογιές της συμφοράς.

Το γέλιο της ακούστηκε σαν κλάξον
από ταξί που προσπερνάει βιαστικά
κι ένα τραγούδι μουρμουρίζει λίγο φάλτσο
γι' αυτούς που αγάπησαν και κλαίνε μυστικά.

Τρέχει παντού - Σάββατο βράδυ - να προλάβει,
να πιάσει θέση στην πλατεία, στο σινεμά
και στη ταβέρνα, να προλάβει να χωνέψει, 
μισή μερίδα έρωτα που είναι για μετά.

Ένα ποτό - το τελευταίο - πίνει στη μπάρα,
ψεύτικα λόγια, κεχρωσμένα τεχνητά
κι αν το μυαλό το ζάλισε μια στάλα,
η καρδιά δεν παύει πάντα να πονά.

photography by Πηνελόπη Γερασίμου / FOSPHOTOS
http://popaganda.gr/telos-epochis-gia-mo-better

Τα παπούτσια

Περπατάς στην αγορά, χαζεύεις τις βιτρίνες, ψάχνεις για παπούτσια.
Έχεις ήδη περάσει πολλές, πριν απ' αυτή που στέκεσαι τώρα. 
Το μάτι σου έχει τραβήξει ένα συγκεκριμένο ζευγάρι. Στέκεσαι και το κοιτάς. Κοιτάς και τα δίπλα, τα γύρω γύρω, συγκρίνεις. Τα μάτια σου όμως συνέχεια ξαναγυρνούν στο πρώτο, αυτό που σε τράβηξε από την πρώτη στιγμή. Σιγουρεύεσαι πως είναι το μόνο που σου αρέσει - απ' όσα κι αν είδες - μέχρι τώρα. Αυτό που μένει πια είναι να το δοκιμάσεις.
Μπαίνεις, το ζητάς, πρόθυμα σου το δίνουν.
Φοράς το δεξί - τέλεια εφαρμογή.
Φοράς το αριστερό - είναι σαν τα παπούτσια αυτά να φτιάχτηκαν για σένα.
Σηκώνεσαι, κάνεις μερικά βήματα, κοιτάς στον καθρέφτη. Χαμογελάς. Ναι, σ' αρέσουν και σου ταιριάζουν απόλυτα.
Μέσα σ' αυτά αισθάνεσαι τα πόδια σου άνετα... και ασφαλή... και όμορφα.
Τα βγάζεις κι ετοιμάζεσαι να προχωρήσεις στο ταμείο και τότε...
Τότε μια σκέψη σου περνάει απ' το μυαλό και σε σταματάει.
Μια περιέργεια σε πιάνει ξαφνικά - και μια αμφιβολία - και η αίσθηση πως η τύχη σήμερα είναι με το μέρος σου.
Η σκέψη πως "πρέπει - οπωσδήποτε - να ρίξεις μια ματιά και παρακάτω" έρχεται και καρφώνεται στο μυαλό σου.
Τ' αφήνεις λοιπόν και φεύγεις. Σκέφτεσαι πως αν δεν βρεις κάτι καλύτερο θα ξαναγυρίσεις.
Προχωράς - κοιτάς - ψάχνεις - δοκιμάζεις. 
Άλλο - κι άλλο ένα - κι ένα ακόμη - και τέταρτο - και πέμπτο.
Τίποτα.
Κανένα δεν είναι σαν τα πρώτα.
Μετανιώνεις - γυρνάς γρήγορα προς τα πίσω. Σκέφτεσαι, τώρα, πως έπρεπε να τα είχες πάρει. Φτάνεις στη βιτρίνα που τα είχες δει, μα δεν τα βλέπεις.
Μπαίνεις και ρωτάς - σου απαντούν πως λυπούνται, αλλά δεν τα έχουν πια. Ήταν το τελευταίο ζευγάρι.
Κρίμα...........

(Αλήθεια... πόσες φορές σου έχει τύχει?...)

"Rose Shoes Sept 2011" by Christopher D. Craig
http://dagan12.deviantart.com

Να ξέρεις...

Όταν ακούς τον άνεμο
να περπατάει στις στέγες,
το όνομά μου φώναξε
και θα 'ρθω μυστικά.
Του έρωτα και της ζωής 
θα φέρω τις κορδέλες
να βάλω στα παράθυρα
που μείνανε κλειστά.

Κι όταν ανοίξουνε στο φως και στην ημέρα,
σαν τα μπουμπούκια που η Άνοιξη ακουμπά,
σαν μουσική από τσιγγάνικη φλογέρα
εγώ θα τρέξω και θα φύγω μακριά.

Τα όνειρά μου τα κάνω κομπολόγια.
Τις αγάπες μου τις κάνω φυλαχτά.
Τους πόθους μου κεντάω σε σεντόνια,
τα πάθη μου τα καίω στη φωτιά.
Τις λύπες μου ο άνεμος τις παίρνει.
Οι χαρές μου αρμενίζουν στ' ανοιχτά.
Μα απ' τους καημούς μου πάντα κάποιος θα ξεμένει,
σαν αγκαθάκι από τριανταφυλλιά.

Κι όταν η καρδιά μου το προστάζει,
της τρέλας γεννάω τα παιδιά.
Από τον κόσμο αυτόν που είναι μία πλάνη
κρατάω μοναχά την ομορφιά.

Η σκέψη μου στο άπειρο καλπάζει.
Η ζωή μου θα 'ναι πάντα μια σταλιά...
μα η ψυχή μου πάντοτε μεγάλη
κι ο θάνατός μου μόνο μια φορά...

Θα είναι μόνο μια φορά!

"Crescendo II" by Mark Spain
http://www.libertygalleries.com/contents/en-uk/d72_mark_spain_art.html

Όρια

- Γεια σας!
- Χαίρετε!
- Όρια έχετε;
- Βεβαίως!
- Θα μπορούσα να τα δω παρακαλώ;
- Μάλιστα!... Ορίστε!
- Μμμ... αχ, όχι... δεν έχουν καθόλου ελαστικότητα αυτά. 
  Τα είχα πάρει την προηγούμενη φορά κι όταν, λίγο, τα ζόρισα έσπασαν.
- Μισό λεπτό, να σας δείξω κάτι άλλο. 
  Τι λέτε γι' αυτά; Πώς σας φαίνονται;
- Ααα... περίφημα!... 
  Ήθελα επίσης να σας ρωτήσω αν έχετε και περιθώρια.
- Περιθώρια... φυσικά! Σας φέρνω αμέσως να δείτε.
- Ωραία! Αλλά θα ήθελα κάτι σε μεγαλύτερο μέγεθος, έχετε;
- Ορίστε!
- Πάρα πολύ ωραία!... Τι σας οφείλω;
- Την κατανόηση και την υπομονή σας.

                                                                                                  














photography by Mohamed Bourouissa "Le Cercle Imaginaire"
http://www.foam.org/photographers/b/bourouissa,-mohamed

Ζώντας απών

Χειμώνας πλάκωσε βαρύς

μα εσύ δεν έχεις μια γωνιά για να σταθείς, 

να ζεσταθείς 
και να λουφάξεις.

Μέσα στης πόλης τον ιστό

κυκλοφορείς δίχως σκοπό

μοιάζοντας να 'σαι ζωντανός μαζί και πεθαμένος.

Μία ανώνυμη σκιά 

που ξέμεινε μπρος στα σκαλιά,

κρυμμένη μέσα στη στοά

ή πεταμένη στη γωνία.

Δίχως παρόν ή παρελθόν

- στο μέλλον σίγουρα απών -

σαν ένα νούμερο περνάς στην Ιστορία.

street art by "El nino de las pinturas" (The Child of the Paintings)

http://fernandezjessica.files.wordpress.com/2011/06/img_4625.jpg

Στου κορμιού σου την άγονη γραμμή

λίγα καράβια ταξιδεύουν.

Μα στου καιρού τα γυρίσματα, 
ένα κύμα λοξό και παράξενο,
ίσως σε φέρει ξανά στη ρότα μου.

Το παιχνίδι του σκύλου και της γάτας

Ορμητικός, αρρενωπός, στιβαρός. Αγνή, καθαρή αντοχή και δύναμη.
Το τρέξιμο ξετρελαμένο. Μια και μόνη μυρωδιά τον έχει συνεπάρει.
Θα την ακολουθήσει ως την τελευταία πνοή του.
Κορμί, χορδή τεντωμένη, έτοιμη να σπάσει. Γεμάτο χυμούς, που ξεχειλίζοντας τον πνίγουν και
θολώνουν τη σκέψη του κάνοντας την εμμονή.
Η κούρσα γίνεται ξέφρενη, σαν να μην υπάρχει ελπίδα, σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το αίμα καυτό ποτάμι, φρενιασμένο κατακλύζει τους κόλπους της καρδιάς του και φέρνει αντάρα και θύελλα.
Φλέβες πετάγονται. Νεύρα σχοινιά ατσαλένια, το στόμα να χάσκει σε γκριμάτσα λαίμαργη, υγρή, γεμάτη απ' της ηδονής την προσδοκία για μια έκρηξη λυτρωτική.
Eσύ λεπτοκαμωμένη, ανάλαφρη, λυγερή, με βουβή χάρη στους υπέροχους διασκελισμούς σου, πατώντας και μη πατώντας στη γη. Γρήγορη σαν μια σκιά στην άκρη του ματιού.
H ανάσα του καυτή πίσω σου. Τη νιώθεις. Ακούς το λαχάνιασμα κι είναι σαν να βγαίνει απ τα δικά σου σπλάχνα.
Κι εσύ... Α, εσύ!...
Παίζεις μαζί του...Πάντα παίζεις!...
Αιώνιο, αρχέγονο, υπέροχο θηλυκό!
Ξέρεις πως - αν θες - μπορείς να του ξεφύγεις σε μια στιγμή, σ΄ ένα και μόνο πετάρισμα του βλεφάρου. Αναπάντεχα, απροσδόκητα. Και για πάντα. Με πιρουέτες αέρινες, αψηφώντας κάθε νόμο θεϊκό και ανθρώπινο - κι όμως...είσαι εκεί. Μια ανάσα μπροστά του, μια ανάσα κάτω απ τα λαγόνια του.
Υγρό γεμάτο φλόγα, το σάλιο του σου καίει το σβέρκο. Τεντώνεσαι λιγωτικά κι ανατριχιάζεις.
Σ' ένα κενό του χρόνου αποφασίζεις να υποταχτείς. Να γίνεις μέρος του κι εκείνος δικό σου.
Και τώρα...
Τώρα ας μιλήσει η φύση...

"Chaos" by Henry Asencio
http://henryasencio.net

Ονειροβάτης.

Του απείρου ακροβάτης,
στα σκοτεινά σου όνειρα
φωτιές ανάβω.
Μαύρο μετάξι,
σκεπάζει η νύχτα το γυμνό κορμί
κι όψη αλλάζω.
Αναβάτης,
στου πόθου σου το πορφυρό το άτι,
μέσα στο αλώνι σου
τρεις κύκλους κάνω.
Ο πρώτος είναι αφορμή.
Ο δεύτερος συνενοχή
κι ο τρίτος... 
του Θανάτου ο θάνατος.

"When love is lost" by obselete-angel
http://obselete-angel.deviantart.com/art/When-love-is-lost-49187079

Abnormal activity

8.47΄ μ.μ.

Το σκοτάδι διακόπτουν οι φευγαλέες λάμψεις από την αντανάκλαση των προβολέων πάνω στα κλειστά τζάμια. 
Μια σιωπή, σαν σφουγγάρι, μοιάζει να ρουφά κάθε ήχο κάνοντας το - σχεδόν ανεπαίσθητο - βουητό του ανεμιστήρα να μοιάζει με εκκωφαντικό μουρμουρητό, που σιγά σιγά και ύπουλα, συντονισμένο στις συχνότητες που εκπέμπει το ρυθμικό και επαναλαμβανόμενο ντουπ-ντουπ-ντουπ που κάνει το αίμα σφυροκοπώντας την καρδιά, καταλαμβάνει το σώμα ολόκληρο αποδομώντας το, κουρελιάζοντας κάθε νευρικό κύτταρο κι αφήνοντας στη θέση του μια ζωντανή φρίκη - έτοιμη κι αυτή να σωριαστεί, σε εκατομμύρια κόκκους πεθαμένης θέλησης, από λεπτό σε λεπτό.
Το χέρι, ανεξέλεγκτα τρεμάμενο, έχει μείνει μετέωρο πάνω από το μικρό, γυαλιστερό κουμπί, που μοιάζει τώρα να συγκεντρώνει στην μικρή ύπαρξή του κάθε τι που υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ σημαντικό και να αποτελεί το αδιαμφισβήτητο κέντρο ολόκληρου εκείνου του χώρου.
Και ύστερα, ξαφνικά, σπρωγμένο λες από κάποια αόρατη κι εξώκοσμη δύναμη, με ένα σχεδόν βίαιο τίναγμα πέφτει πάνω στην στρογγυλή και λεία προεξοχή, αναγκάζοντάς την αποφασιστικά να υποχωρήσει προς τα μέσα, μέχρι να ακουστεί το χαρακτηριστικό και γνώριμο  εκείνο "κλικ" που σήμαινε την ενεργοποίηση της συσκευής.
Μια απότομη λάμψη ξεπήδησε σαν αλαφιασμένη μαζί με ένα συνονθύλευμα από άγνωστες φωνές, πλημμυρίζοντας με ήχους και φως κάθε γωνιά του δωματίου.
Ο θάνατος χιλιάδων άλλων θα τον έκανε κι απόψε να ξεχάσει τον δικό του.

Επιτέλους!... είχε καταφέρει να ανάψει την TV.

TV Terror by s-caruso 
http://s-caruso.deviantart.com/art/TV-Terror-137787827

Σαν μωρό

γυμνό
το φως της Πρώτης Μέρας
τρεμουλιάζει.
Αγγίζοντας
το σάρκινο δοχείο
όλων των μετέπειτα φόβων σου.