Είναι μέρες...

Είναι μέρες που θέλω το μέσα μου έξω να το βγάλω.

Σαν σώβρακο, τριμμένο και παλιό, στα μανταλάκια να το απλώσω.

Να ντρέπομαι, αλλά να μη με νοιάζει.

Μαζοχιστικά να το βλέπω ν' αρμενίζει.

Και οι γείτονες δίπλα να γελάνε.

by "Unknown" 

Γαμημένη αδυναμία...

παντού με πας και με φέρνεις
εκτός από εκεί που ποθώ.
Ελπίδα ξεβράκωτη
γαμιέται σα σκύλα και ουρλιάζει:
- Μην πιστεύεις... Μην πιστεύεις!...
Γαμημένα μυαλά.
Το τίποτα που έκανες κάτι
ή το κάτι που έγινε τίποτα; 
Πηδιέσαι αγχωτικά 
μπροστά στο αδιέξοδο.
Αίμα και σπέρμα.
Γλείψε τα χείλια!
Γαμημένη αδυναμία...
Γαμημένη!...

 








































"E13s" by Marta Macha
https://www.flickr.com/photos/martamacha/3706972198/

* "Εκεί που δεν λείπεις πάντοτε θα περισσεύεις"

Internet Lover

Ψηλαφώ τις παρυφές του εαυτού σου - μέρες τώρα -
μέσα σε σελίδες ηλεκτρονικές.
Σε φωτογραφίες σου καινούριες και παλιές
- άγνωστο πότε, άγνωστο πού -
και σημειώματα...
Καρφιτσωμένα σε χίλιες οθόνες και σε "παράθυρα" με χρώματα...
Και κάνω "like".
Πίσω από λέξεις - που δεν ξέρω γιατί γράφτηκαν - ψάχνω τον andra.
Υπάρχει άραγε;
Σημεία των καιρών.
Σημεία και τέρατα, μιας πόλης απάνθρωπης γίναμε..."I don't like".
Πώς να σε βρω;
Ακολουθώ του ιστού σου την άκρη και βρίσκω τον άνδρα πίσω απ'τον X-andra.

Περνώ του κορμιού σου τα σύνορα κι αφήνομαι.
Βυθίζομαι... χάνομαι...
Μέσα σου... μέσα μου...
Στο επίμονο, γλυκό άγγιγμά σου.
Το φιλί σου υγρό.
Με βουλιάζει... μέσα... πιο μέσα...
Στα βάθη του εσώτερου εαυτού μου βουτιά κάνω
και βρίσκω κρυμμένους θησαυρούς χαμένους από χρόνια.
Και καθώς οι θάλασσές σου συναντούν τις δικές μου, αναδύομαι.
Δώρα κρατώντας. 
Μαργαριτάρι πάλλευκο, κοράλλι και πορφύρα κι ακόμη πιο πολύτιμο ανθό Ποσειδωνίας.

Φιλί μου δίνεις γρήγορο.
Στα χέρια σου τ'αφήνω και φεύγω στο ξημέρωμα.
Παραγγελία σου δίνω:
"Αν δεν τα θέλεις, να τα πουλήσεις στο eBay.com".

"Mechanical Hibernation" by Ramin Hossaini
https://www.flickr.com/photos/project_summit/3638240223/in/photostream/

Σταγόνες

εαυτού σε κενά, μέχρι τ' αποθέματα να τελειώσουν...
                               ΣΤΑκεναΖΩ

"The drop 2" by Sonia Garcia Burgos
http://sgarciaburgos.deviantart.com/art/The-drop-2-320243986

                                

Κόκκινο πανί

_________________________________________________________________________________________________________

The Doors - "Break on through to the other side"
https://www.youtube.com/watch?v=6BIjCW2_Uik
_________________________________________________________________________________________________________

Φούσκωσε ο πόνος σου κι έγινε οργή,
κόκκινο πανί μπροστά στα μάτια.
Κι είναι κι ένα σύννεφο σε χρώμα μελανί
που το μυαλό σου τύλιξε
και το 'κανε κομμάτια.

Ξερνάς στιχάκια, αίμα και χολή.
Ζυγιάζεις τις δυνάμεις σου σε μια γροθιά σφιγμένη.
Περνάς απέναντι - σε μια τυφλή στιγμή -
την ώρα που η μοίρα σου αλλού σε περιμένει.

"Εδώ που έφτασες κανείς δεν θα σε βρει,
γιατί στον τόπο αυτό
κανείς, κανέναν δεν γυρεύει."
Ακούς τον άλλο σου εαυτό ν' αναφωνεί,
την ώρα που ο Διάολος,
ο Διάολος σε παίρνει...

[Μη μου φεύγεις, μη σκορπάς!
Μη ραγίζεις!...
Με πονάς...]

"Break Through" (self portrait) by Dina Bova
http://tinyurl.com/qyqtlye 
http://www.dinabova.com/

Το "λάθος"

Να  εξομολογείσαι 
κι άφεση να μην παίρνεις.
Κι έτσι, γυμνός να περπατάς.
Το κρίμα σου, 
γύρω απ' τον λαιμό φορώντας,
αστραφτερό
στο μέρος της καρδιάς. 

"Fallen angel" by Shadowisper
http://shadowisper.deviantart.com/art/Fallen-angel-14695887

Όνειρο σε λευκό, κόκκινο και μαύρο.

Ξαπλωμένη ανάσκελα, καλά βολεμένη, με το κεφάλι ακουμπισμένο αναπαυτικά στα δυο μαξιλάρια και τα μάτια μισόκλειστα, ονειρευόταν. 

Συνήθιζε να το κάνει... πολύ καιρό τώρα…    
Ένα άσπρο σεντόνι σκεπάζει το σώμα της πιο πολύ για να τη δροσίζει, παρά για να την προφυλάξει από το βραδινό αυγουστιάτικο αεράκι που μπαίνει - ψιθυρίζοντας - από το ανοιχτό παράθυρο. Αυτοί οι ψίθυροι, που συνήθιζε να τους αποκαλεί γελώντας "λόγια του αέρα" και το μονότονο τικ - τακ από κάποιο ρολόι που - όσες φορές κι αν έψαξε - ποτέ δεν μπόρεσε να εντοπίσει, είναι οι μόνοι ήχοι που φτάνουν στ' αυτιά της εκείνες τις ώρες.        

Τις ώρες της ησυχίας, τις ώρες του ονειρέματος...         

Κολυμπούσε στο λευκό. Ένα λευκό που κυμάτιζε, στριφογύριζε, αναδευόταν. Έφτιαχνε δίνες ρουφώντας την κι έπειτα πάλι, αφρίζοντας, την έφερνε ξανά στην επιφάνεια. Γέμιζε τα μάτια της… σχεδόν γέμιζε το στόμα της… ένιωθε τη γλυκόξινη γεύση του. Σαν το γάλα που γέμιζε το ποτήρι της, πολλά χρόνια πριν.      
Μια θάλασσα από γάλα, που την έπνιγε...            

Κι ύστερα αυτή η κηλίδα.     
Ξεκίναγε σαν μικρή, ανεπαίσθητη πιτσιλιά. Ένα μικρό, σχεδόν αδιόρατο, κόκκινο σημαδάκι. Εκεί ακριβώς που τελείωνε η λευκή θάλασσα, στη μέση της γαλακτερής γραμμής του ορίζοντα. 
Κι έπειτα σιγά σιγά - με κάθε τικ, με κάθε τακ - άρχιζε να μεγαλώνει .     
Είχε υπολογίσει  πως χρειάζονταν σχεδόν άπειρα τικ και εντελώς πεπερασμένα τακ, μέχρι να πάρει το τελικό της μέγεθος και να φτάσει στο απόγειο της  χρωματικής της πανδαισίας, μέσα από μια εκκωφαντικά σιωπηλή έκρηξη.        
Ένα μικρό, λεπτό, εύθραυστο μπουμπούκι που ανθίζει αργά και τόσο γρήγορα όσο τα τικ και τακ του αόρατου ρολογιού…ή μήπως είναι της καρδιάς της;…     

Θαυμάζει και λικνίζεται τρυφερά μαζί του. Στροβιλίζεται. Μεγαλώνει. Σχεδόν γίνεται  ένα – αυτή και το βαθυκόκκινο τριαντάφυλλο που ανθίζει  εκεί μπροστά της… μέσα της… γύρω της…       
Κι αφού πάρουν όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου και περάσουν απ’ όλους τους τόνους – από τους πιο αθώους ροζ, μέχρι τους πιο άλικους αμαρτωλούς -  διαλύονται και αναλύονται ο ένας μέσα στον άλλον.      
Γίνονται νιφάδες και ξέφτια γεμάτα πύρινο χρώμα.

Διασκορπίζονται…     

Η άμμος σκληρή, κυλάει ανάμεσα από τα δάχτυλά της.        
Καθισμένη στην ακτή - με την υποψία της θάλασσας πάντα παρούσα – ακολουθεί με το βλέμμα την πορεία του ήλιου. Ενός ήλιου νοητού, με πορεία προδιαγεγραμμένη. Τον ακολουθεί σε ολόκληρο το ταξίδι του - από Ανατολή ως Δύση.  
Άπειρα πεταρίσματα του βλεφάρου, μα κανένα πραγματικό.       

Χάνεται κι αυτός, ντυμένος στα κόκκινα…  

Τα πόδια της αγκαλιάζει το χώμα.
Τόσο παρηγορητικά και γνώριμα τραχύ, τόσο οικείο.       
Δροσερό, σαν την ανάσα του δυόσμου ή της μέντας – στιβαρό σαν αντρική αγκαλιά. Νιώθει τόση σιγουριά καθώς  ακουμπά επάνω του κι αφήνεται να την τυλίξει. 
Ταυτόχρονα μια θέρμη, σαν κι αυτήν του μητρικού κόρφου, αρχίζει να τη νανουρίζει γλυκά… ώσπου να την πάρει ο ύπνος.   
Ένας ύπνος βαθύς, λυτρωτικός…           

Σκοτάδι…     
Τόσο αρχαίο, όσο και η ίδια. Κάποτε υπήρξε εραστής της, ήρθε η ώρα να γίνει ξανά. Το αγκαλιάζει στοργικά κι αρχίζει να θυμάται…
Βελούδινα χάδια, η έκσταση του Απείρου, η ηδονή του Ενός, η κατάκτηση του Μηδέν.          
Σπασμοί ζωής… το σκοτάδι μαζεύει, μικραίνει, συρρικνώνεται… κι αυτή μαζί του. 
Τόσο μικρή!... χωρά σε μια χούφτα.           
Ένα γρήγορο τίναγμα των φτερών τη φέρνει μακριά, έξω από το ανοιχτό παράθυρο.        

Με τη μαύρη ράχη στραμμένη στη Δύση και την κατάλευκη, μπαμπακένια κοιλιά να στραφταλίζει κόντρα στον  Ανατολικό ήλιο, το χελιδόνι σπαθίζει βιαστικά τον αέρα. 
Πρέπει να προλάβει… 
Πριν το Φθινόπωρο βάψει το χώμα, ξανά, κίτρινο.           

Ξαπλωμένη ανάσκελα, καλά βολεμένη, με το κεφάλι ακουμπισμένο αναπαυτικά στα δυο μαξιλάρια και τα μάτια μισόκλειστα, ονειρεύεται. 
Συνηθίζει να το κάνει αυτό, πολύ καιρό τώρα.               
Στο άσπρο σεντόνι που σκεπάζει  το σώμα της, αφημένο ανοιχτό δίπλα της, ένα παλιό, κάπως στενόμακρο, ξύλινο κουτί. Μέσα στο κουτί ένα βαθυκόκκινο μα ολόξερο τριαντάφυλλο, που όμως – τι περίεργο! – σκορπίζει το άρωμά του παντού… ακόμα… 
Κι ένα κομμάτι άσπρο, σαν το γάλα, χαρτί. Μια σελίδα λευκή κι επάνω της χαραγμένες λέξεις, επίσης λευκές, σχηματίζουν ένα κείμενο που αρχίζει κάπως έτσι:

Ξαπλωμένη ανάσκελα, καλά βολεμένη, με το κεφάλι ακουμπισμένο αναπαυτικά στα δυο μαξιλάρια και τα μάτια μισόκλειστα, ονειρευόταν. 
Συνήθιζε να το κάνει... πολύ καιρό τώρα…                                                   

"Rose" by Tita-Kit
http://tita-kit.deviantart.com/art/Rose-102831514

Πάλι...

Της ζωής μου - ένα ένα - ψάχνω τα κομμάτια απ'την αρχή.
Σε μια εικόνα άλλη να ταιριάξω.
Κενά που πρέπει να γεμίσω.
Όνειρα που πρέπει να ξεχάσω.
Νύχτες λευκές που πρέπει να ροδίσουν.
Μέρες γυμνές που πρέπει να τις ντύσω.
Με άλλα χαμόγελα, ανάσες άλλες, παιχνίδια του μυαλού μου νέα.
Πόρτες κλειστές που πρέπει να ανοίξω,
παράθυρα στο φως.
Και στον αέρα,
γλυκά σαν μου χτυπά το τζάμι, ζεστό χάδι στα μαλλιά μου
κι άγρια σαν με μαστιγώνει, ριπές πάγου στην καρδιά μου,
πρέπει ν'ανοίξω.
Κι αν τίποτα με τίποτα πλέον δεν ταιριάζει
όλα σε μια φλόγα, σ' ένα πάθος, θα τα κάψω.

Κι ας ξεκινήσουν όλα πάλι από το ένα...

"A Place to be Safe" by Robert Dowling Jr

https://www.facebook.com/robertdowlingstudios

Παρατηρητής στην Τσιμπίδα του Χρόνου

_______________________________________________________________

Impia tortorum longas hic turba furores 
Sanguinis innocui, non satiata, aluit. 
Sospite nunc patria, fracto nunc funeris antro, 
Mors ubi dira fuit, vita salusque patent. - "The Pit and the Pendulum" (Το πηγάδι και το εκκρεμές) by Edgar Allan Poe
_______________________________________________________________

Ο Χρόνος κυλάει - γύρω κι από μέσα σου.
Σε διαπερνάει και σε προσπερνάει.
Κι εσύ εκεί... 
Ένα ανθρώπινο κέλυφος. 
Μετέωρο στον Χωροχρόνο. 
Αιωρούμενο μεταξύ εκδοχών, παράλληλων διαστάσεων και συμπάντων εκ διαμέτρου αντίθετων.
Η ενσάρκωση της Σχετικότητας μετά την συνεύρεσή της με το Χάος.
Παρατηρείς. 
Την ανά-κατά-διά-παρά-επί-λυση που επιφέρει. 
Αδυνατώντας να κάνεις το παραμικρότερο, 
πέραν της αντίστροφης καταμέτρησης των κυττάρων σου, 
που σταθερά και ένα ένα σε εγκαταλείπουν...

cover image of the "The Pit and the Pendulum" by Edgar Allan Poe
http://tinyurl.com/kcffy9e

Έτσι...

Με πάθος καρδιά μου, 
ελεύθερα, πάντα ν' αγαπάς.
Να λιώνεις και να καίγεσαι.
Έτσι να πορεύεσαι
στης ζωής τους δρόμους.
Κι εσύ ψυχή μου ελεύθερα πάντα να πετάς,
με τα μεγάλα κι όμορφα να συνταξιδεύεις.

Μέχρι να γίνουμε πνοή
και όνειρο της νύχτας...  

"The path of lost souls" by Brooke Shaden
http://brookeshaden.com/gallery

Του μέτρου

και του κανόνα η εξαίρεση.
Ανωτέρα ή κατωτέρα με κρίνει η περίσταση.

Παραμένω σταθερά ανθρώπινη.




'Muddy Love' (Newry Station) by Catherine Atkins
http://www.ntca.org.au/our_association/2010agm_photocomp.html
https://au.news.yahoo.com/thewest/a/7010144/puppy-and-mud-a-winning-combination/

Ο γυμνοσάλιαγγας

Δεν νιώθει τη γύμνια του. 
Τα υγρά μονοπάτια που χαράζει 
θαρρεί λεωφόροι αστραφτεροί πως τάχατες είναι.
Όχι τροχιές γλιτσιασμένες, 
πνιγμένες στο ίδιο του το σάλιο.
Σημάδια αηδιαστικά κι απεχθή, 
που πάνω τους πρέπει να συρθεί ξανά και ξανά... 

Γιατί - αυτός - είναι ο μόνος δρόμος που γνωρίζει.

French cartoonist Claude Serre - album: Savoir Vivre (1981)
http://www.serre-humour.com/Les-albums
http://picturesfromanoldbook.blogspot.gr/2012/05/still-life-by-claude-serre-1985-part-2.html

Χάρισμα

Λόγια που δεν ειπώθηκαν.
Φιλιά που, ίσως, δεν δόθηκαν.
Το χάδι που γυρέψαμε.
Το δάκρυ που ξοδέψαμε
κι αυτό το μέγα "σ' αγαπώ" 
που δεν μπορώ να κρύψω.

Όλα, 
όλα στα στέλνω μάτια μου.
Χάρισμα από μένα.
Να σου ζεσταίνουν την καρδιά,
να σου κρατάνε συντροφιά, 
μόνος σου να μην είσαι.

Κι όταν στη νύχτα κρύβεσαι, 
τραγούδι να 'ν' τα λόγια και τα φιλιά μου βάλσαμο.
Το χάδι παρηγόρια. 
Το δάκρυ ανακούφιση.
Στο "σ' αγαπώ" μου επάνω, γλυκά να νανουρίζεσαι.

Κι άσε σε μένα τη σιωπή,
της μοναξιάς τη θλίψη,
το γέλιο το αγέννητο.
Να τα ξορκίσω ξέρω!

Κι αν... 
αν δεν τα καταφέρω,
στολίδια θα τα κάνω να τα φορώ τις νύχτες.
Τις έρμες κείνες νύχτες 
που μόνη σαν κοιμάμαι
δώρα, να λέω, πως έχω από σένα.

   

























"Lost Dreams" by Kees Terberg
http://www.kterberg.com/#!portfolio/vstc1=black-and-white

Before the Last Day

Κι έφτασε η μέρα που τα μεν ποτάμια ανηφόρησαν προς τις πηγές τους.
Οι δε λίμνες, εν είδει ρανίδων, επέστρεψαν στα ουράνια νεφελώματα.
Οι θάλασσες και τα πελάγη, αποστραγγισμένα και παραμορφωμένα οικτρά,
γείραν στους κόρφους των γονιών τους - των ωκεανών - να κοιμηθούν.
Ακούγοντας το τελευταίο τραγούδι του γλάρου
και τον ξέπνοο παφλασμό των κυμάτων 
που ένα ένα χάνονταν παντοτινά κάτω από τα κοράλλια.

Και τίποτα πια δεν μπορούσε να τους σώσει. 
Εκτός - ίσως - από το δάκρυ των ανθρώπων...

"The Last Day on Earth - Part V" by Stefano Bonazzi
http://www.saatchiart.com/art/New-Media-The-Last-Day-on-Earth-Part-V/299418/152407/view

Στην τρύπα σου

βαθιά χωμένος
ροκανίζεις ανθρώπινες ψυχές.
Ποντικάνθρωπε...

illustration by Stephanie Mannerheim

smannerheim.blogspot.com

Όρθια...

Στέκομαι αντίκρυ στον καθρέφτη.
Ξεμπλέκω μία μία τις ρυτίδες.
Την ιστορία κάθε μιας ξαναθυμάμαι
κι αντιστέκομαι.

Στη θλίψη.

photography by Paul Apalkin
http://ukrainianphotographers.com/ru/photographers/paul-apalkin/

Μεγάλωσα...

Μα το παιδάκι κλαίει. 
Δεν ξέρει γιατί φταίει
ούτε έχει πού να πάει.
Τα νύχια του μασάει 
και βρέχει τα σεντόνια.

Αποσυρμένο χρόνια
στης φάτνης του τα βάθη.

Καλά να πάθει!...
Καλά να πάθει... καλά να πάθει...

"THE LITTLE PEAR GIRL... " by Cristina Venedict
http://onsitegallery.com/art/cristina-venedict/little-pear-girl

Χειμώνας

Ο πιο βαρύς Χειμώνας είναι στην καρδιά μας
κι Άνοιξη δεν λέει να 'ρθεί.
Μοιάζει τούτη η πόλη στοιχειωμένη.
Παραδομένη σ' έναν ύπνο ατελεύτητο
με όνειρα που γίναν εφιάλτες...

Κι εγώ, λαθρεπιβάτης των εφήμερων πόθων της,
όλο περισσότερο, 
αρχίζω και της μοιάζω...

"Black & White Magic of St. Petersburg" photography by Alexey Titarenko 
http://www.alexeytitarenko.com/city3.html

Τελευταίο Πορτρέτο

Πήρα της θάλασσας γαλάζιο,
την πορφύρα τ' ουρανού,
της νύχτας βελουδένιο μαύρο,
το χλωμό του φεγγαριού.
Και ζωγράφισα εσένα
σαν μαντόνα σοβαρή
με μια θλίψη μες στο βλέμμα
κι ένα ανείπωτο γιατί.

Πες μου, έρωτα στερνέ μου,
ποιών αγγέλων οι φωνές
σε μαγεύουνε και φεύγεις
στου ονείρου τις τροχιές;
Ποιών ανέμων η ανάσα
σου χαϊδεύει τα μαλλιά 
και ποια αγάπη - αχ Χριστέ μου! -
σου ζεσταίνει την καρδιά;

Πήρα της θάλασσας το κύμα,
την αντάρα τ' ουρανού,
το σκοτάδι από τη νύχτα,
την έκλειψη του φεγγαριού.
Και ζωγράφισα εμένα
- μια σκιά μες στις σκιές -
μόνος να περιπλανιέμαι ως της γης τις εσχατιές...
Μόνος να περιπλανιέμαι μες της γης τις ερημιές.

Μ' έναν πόνο - μόνο φίλο -
να μου καίει τα σωθικά.
Η μαντόνα που λατρεύω
σ' άλλονε γλυκογελά.

"Ariel" by Max Gasparini
http://www.celesteprize.com/maxgasparini

Ας είναι...

Κι αν ξεμείναμε από ναύτες,
μόνοι κάνουμε κουπί
κι ο αγέρας της ψυχής μας 
θα φουσκώσει το πανί.

Και η βάρκα θ' αλαργέψει 
και θα σκίσει τα νερά, 
καπετάνιοι της ζωής μας,
θα βρεθούμε στ' ανοιχτά...

http://anyugalomsszeretetszigete.weebly.com/hearts-gif-keacutepeim-hearts.html

Ώρα 6...

Έχει πια φέξει.
Καινούρια μέρα
- άλλη μια μέρα -
κι όποιος αντέξει.

Απ' τη φυλακή του μυαλού μου
κοιτάζω το φως να γεννιέται.
Παράθυρα - μάτια.
Καθρέφτη κομμάτια
οπλίζουν το χέρι ζητώντας φυγή.
Φυγή προς τα πίσω,
τη μήτρα ζητώντας,
τον άχρονο χρόνο.

Τον πόνο της γέννας αφήνοντας πίσω,
στα μαύρα μου βάθη εισχωρώ και αφήνομαι.
Της σιωπής τα βελούδα
- στης λήθης το χρώμα -
ευγνωμονώντας φορώ.

Κι απ'τα μάτια μου σβήνομαι.

photography by Γρηγόρης Δάλλης
http://www.findkastoria.gr/fouit/item/92287-%CE%BA%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%BF-%CE%BE%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%B1.html#.VLdSY9KsV4R

Έρωτες με αποστάσεις

και με χίλιες δυο ενστάσεις.
Με αντίθετες τις τάσεις
κι άγνωστες τις προεκτάσεις.

Ταξιδιώτες δίχως χάρτες
σ' έρημες - στεγνές εκτάσεις...

Συναντιούνται φευγαλέα.

"Desert Forms" by Hughie Lee-Smith
http://catalogue.swanngalleries.com/asp/fullCatalogue.asp?salelot=2255++++++65+&refno=++646677&saletype=